fark ettiğin zaman

gece olmuş yine eski bir masa başında,
duygusal bir müzik çalıyor.
düşünmeye başlıyor o sırada,
herkes gibi olup bir kadın düşünmek istiyor.
duyguları hissetmek istiyor biraz.
ama olmuyor, hiç kadın olmamış ki hayatında,
hissedemiyor.
müzikler hatırlatmıyor kimseyi,
ve bu hiç değişmiyor.
o sırada fark ediyor aslında yarın olmadığını,
hep düne uyandığını.
aslında dünü de olmamış hiç.
yaşıyor mu onu da bilmiyor.
bilmekte istemiyor biraz.
istedikleri için ise hiç bir şey yapamıyor.
gelecek yarınları için,
güzel bir dün arıyor kendine,
bulamıyor.

aptal değil miyiz?

insan değil mi, merak ediyor işte.
acaba o kurşun delip geçerken beynimi,
ne hissedeceğim diye.
merak ediyorum işte,
az önce zirvesine ulaştığım dağın tepesinden,
henüz sırt çantamı bile çıkarmamışken,
aşağıya atlayıp kafam dağıldıktan sonra ne olacak diye.
insan değil mi, intihar ediyor işte,
yalanlarla yaşadığını fark ettiğinde,
hayatının takım elbiseli bir kaç kıllı adama bağlı olduğunu öğrenince.
insan değil mi, yaşıyor işte,
artık atmayan bir kalple,
mecburiyetten belkide.
ben değil miyim,
bıkıyorum işte.
yaptığım işlerin hayallerimle alakası olmadığını öğrendiğimde.
aptal değil miyiz, inanıyoruz işte
tanrıya, aşka ve hayallerimize.

izmarit

cebinden çıkarttı onu,
ağzına götürdü.
izmarit aşık oldu kızın dudaklarına.
kız çekti içine,
ama izmarit gitmedi,
sadece ruhunu götürdü derinliklere.
her zaman dudakta kalabilmek için,
bağımlı etti kendini.
kız bir daha bırakmadı onu.
farkına bile varmadan,
aldattı erkeği.